Mazurski Magiel Florystyczny - pierwsze prace

 

Tematyka seminarium była dla nas niespodzianką, ale nie dla 
Moniki Bębenek , która z Magdaleną Birulą-Białynicką z opolskiej szkoły  Kwitnące Horyzonty przygotowały misterny plan zajęć.
Nie zaskoczył nas temat sztuki współczesnej, nawet kierunek postmodernizmu (coś tam się obiło o uszy), ale biomorfizm, zoomorfizm brzmiało co najmniej nieswojo.

A takie to proste:
BIOS – życie
MORPHE – kształt, postać, wygląd.

Poza tematyką prac mieliśmy totalną wolność działania. Żadnych zakazów, nakazów, podrzucano nam pomysły, ale nie kierowano nimi, nie narzucano nam formy, kolorystyki, nie ganiono, że coś jest niezgodne z kanonami florystyki etc.

 

Pierwszy dzień.
Po ogólnym omówieniu sztuki nowoczesnej (performance, film, malarstwo, literatura etc.) dyskutowaliśmy odnośnie jej indywidualnego odbioru, po drodze pojawiały się dodatkowe refleksje … Dyskusje powracały codziennie wieczorem podczas omawiania prac i czasem powracaliśmy do tematu, po własnych całodziennych przemyśleniach, dzieląc się konkluzjami z resztą seminarzystów.
Otwieraliśmy się na siebie nawzajem, dyskusje przybierały niejednokrotnie dość ostrą formę, ale nikt niczego i nikogo nie udawał, szczerość czasem wręcz bulwersowała.
Filozofowaliśmy o życiu, przemijaniu, śmierci, o przemijaniu urody kwiatów i cyklach przyrody.

Był to efekt zamierzonych działań Moniki i Piotra. Uwolnili nas od schematycznego działania, pobudzili zmysły (ha, jak to zabrzmiało !), wyobraźnię, nie było rywalizacji, omawianie prac było pod kątem – CO CI SIĘ W TEJ PRACY PODOBA ? I koniec – kropka. Reszta była milczeniem, bardzo wymownym.

Dzień pierwszy – BIOMORFICZNY OBIEKT W KRAJOBRAZIE w rozmiarze XXL

Każda z nas znalazła swoje, indywidualne miejsce w przestrzeni siedliska, by tworzyć pracę integrując się z otaczającym światem natury, kontemplując i medytując, w całkowitej ciszy wsłuchując się w bicie swego serca, może rechot żab, może w trele ptactwa.

Idealne, wybrane przez każdą z nas, miejsce, było integralną częścią procesu twórczego, praca albo wtapiała się w naturalistyczny pejzaż, albo pozostawała z nim w kontraście.

Były to miejsca całkowitego odosobnienia, najwidoczniej każda z nas tego potrzebowała do pracy. Kolejne dni spędzałyśmy już coraz bliżej siebie. Zastanawiające.

Jedno jest pewne – te warsztaty zmieniły niektórym światopogląd, nastawienie do życia, nie tylko florystyki.

Ja nie latam teraz z sekatorem i nie wycinam przekwitłych kwiatostanów, żeby było na rabatach „ładniej” - czas życia rośliny jest ograniczony, czy starzenie się nie jest piękne, zmiana formy i barwy; transformacja jest wpisane w jej żywot doskonały. Zrozumiałam to.

Dostaliśmy "powera", nie tylko do tworzenia florystycznego, ale do życia.

I teraz ZADANIE dla WAS.
Proszę zgadywać – co to za kwiat w rozmiarze XXL?

Odpowiedź w następnym poście.

PS1. Klimatyczne kadry - Marcin Chruściel
PS2. CDN.

 

praca Kasia Kowieska

 

praca Ewa M.

praca Ewa M.

praca Ewa M.

praca moja - jolanda

praca Kasia Kowieska

praca Kasia Kowieska

praca moja - jolanda

praca Kasia Kowieska

praca Monika Dłużyk Marciniak

praca Monika Dłużyk Marciniak