Kwiaty z dzieciństwa

Zawilce na Podlasiu 2008 r.

Pochodzę z Podlasia, gdzie spędziłam dzieciństwo; moje Podlasie to kaczeńce, zawilce, niezapominajki  i konwalie, stąd zapewne mam wielki sentyment do tych wiosennych kwiatów. Nie wiedziałam, że w przylegającym do siedliska lesie jest tyle zawilców, może nie łany, ale dużo. Wiem, że w okolicznych lasach występują zmasowane pola przylaszczki, niestety trzeba byłoby wybrać się na wycieczkę, na którą nie było czasu.

Uwielbiam łazić po okolicy sama, wącham świeże wiosenne, wilgotne, powietrze; majowy las będzie miał już zupełnie inny zapach.
Szukam i znajduję, choć czasem  są to znaleziska zupełnie nieoczekiwane i nieznane mi. Przyroda nieustannie mnie zadziwia.
Poniżej śledziennica skrętolistna (Chrysosplenium arternifolium) - teraz juz wiem.

Widoki mokradeł zapierają dech. Tylko ja i las, cisza, niekiedy przerwana jakimś słodkim trelem, czasem stoję oko w oko z sarenką ... Trochę mam obawy, bo wiem, że dziki grasują, a teraz mają małe, ale czy  mniejsze zagrożenie byłoby gdybym była np. z mężem?

 

Nad naszym stawem rosną kaczeńce, dopiero rozwijają się, zatem mam nadzieję zastać żółtą słoneczną falę, jak teraz przyjadę. Podziwiałam ich urodę z bliska w kaloszach (rosną w wodzie powyżej kostek), bo staw lekko wylał po opadach.

Przypomniała mi się historia z naszym psem Bazylem (kawał cielaka, był to mieszaniec kaukaza z bernardynem,  nota bene z lękiem wysokości). Mieliśmy wtedy na ogródku oczko wodne, właśnie zakwitała kępa kaczeńcy, wyczekiwany przeze mnie nostalgiczny zwiastun wiosny, gdy ten wpakował się to wody i jak zwykle nie mógł wygramolić, łapy ślizgały mu się po folii i świetnym punktem zaczepnym okazała się właśnie kępa z kaczeńcami. Zmiażdżył je zanim zakwitły ...
Kiedyś wpakował się na podwyższoną rabatkę z bratkami, leżał wśród tych bratków z tak rozanieloną miną, że synowa, którą prosiłam o przepędzenie go, rychło pobiegła, ale po aparat fotograficzny.
To był kochany pies, najstarszy syn, który go przywiózł z zakopiańskich Krupówek, zachował kawałek pazura, w celu ew.  sklonowania w przyszłości ...

W sadzie podwójne niebo - nad drzewkami i pod drzewkami, nieboskłon przegląda się w lustrze cebulic, te zaś zapatrzone w górę rozjaśniają sad lazurem, zmąconym gdzieniegdzie plamą ciemniejszą fiołków.
Wiem, wiem, nudna jestem z tymi cebulicami, ale ... wybaczycie?

Tu inne fiołkowe, nazwy nie pomnę.

Poza poezją wiosny - proza pracy u podstaw, pracy, na efekty której trzeba czekać, bo doraźnie są jakoś mało wymierne. Posiałam spora część warzyw - warzywniak zaorany jesienią, bo tu ubiegłego lata zielsko było blisko dwumetrowe, rzeczywiście ziemia w tym miejscu bardzo żyzna. Wysiałam kilka gatunków kwiatów, m.in. groszek pachnący przy murku,  cosik na nowej rabatce przy nim - i tu musiałam skopać sobie sama, kamieni tyle, że statrczyło na obwódki rabat z nadwyżką, więc łatwo się domyślać jakie to było "lekkie" kopanie.

Tymczasem w wawce szykuję rozsady, pikuję i pikuję i końca nie widać. Dość marnie mi wschodziły nasionka, niektóre w ogóle, wybiegłe te siewki straszliwie, bo trzymałam w domu na parapetach, wczoraj uruchomiłam szklarenkę po dziadku, może flance podgonią. W miarę ładne mam pomidory, choć zamówiliśmy 50 krzaków malinowych u sprawdzonego przez znajomych "mazurskiego producenta" - te mają być w foliaku, który się robi w dalszym ciągu (stale w sferze mojej wyobraźni, bo mąż jeszcze ma czas). Moje odmiany to cherry i Olka Polka żółte też cherrowate, zatem mam nadzieję na plony z gruntu. Najładniejsze flance to oberżyna (bakłażan), ale to eksperyment, właściwie to cała moja uprawa jest eksperymentem ... Póki co niepowodzenia mnie nie zniechęcają lecz uczą. Zobaczymy latem i jesienią czy nauka była owocna namacalnym OWOCEM.

Rozpisałam się, zdecydowanie nie spieszy mi się do tego flancowania.
Życzę udanego długiego weekendu

jolanda

PS1. Wyszperane z szuflady; najwidoczniej jakieś tęsknoty za tymi Mazurami zawsze były.
Wiersz mocno patriotyczny, śmiesznie to brzmi po latach.

Co tam Sardynia, co tam Kreta, 

To nie ci ludzie i ziemia nie ta;

Polska kraina - to zboża łany

I babie lato, i ze śniegu bałwany.

Mazury, gdzie tafle jezior lśnią,

Pałki tataraku i pliszki, co w nich śpią,    

Bocianie gniazda z pisklętami,

Pola ze zbożem z dorodnymi kłosami,

Łąki przyrzeczne soczyście zielone,

Rano welonem mgły otulone,

Świerszcze niestrudzone w muzykowaniu,

Żaby zaś w śpiewnym rechotaniu.

Gdzie morze z piaszczystymi plażami,

Usłanymi złotymi bursztynami,

Ruchome piaski, wydmy niczym pustynie,

Gdzie po burzy anioł tęczową wstęgę rozwinie.

Gdzie po wsiach ludzie żyją prości,

Pracowici, gościnni i jakże radośni,

Masło, ser z miodem na stół przyniosą,

Do samogonu i do tańca chętnie zaproszą.

Tu brzeziny, a w nich kozaków kapelusze,

Tu szlakiem iw w dzieciństwo wyruszę;

Do krzyży i świątków w polu,

Do koni rżących przy wodopoju,

Do chat w słomiane dachy przystrojonych,

Sadów kwieciem majowym zabielonych;

Tam malwy dumne przed domami,

Ludzie stroskani zwykłymi sprawami,

Że sianokosy i żniwa ...

Tu czuję się szczęśliwa.

Po powrocie z Tartaczyska k. Augustowa - sierpień 2000r.

PS2. Obiecane fotki wykopanej giwery: